هر شب

فراموش ميكنيم همه ي گذشته ي تاريك را و

بي خيال ميشويم همه ي آينده و عاقبت مبهم و تاريكتر  را

و سر بر بالين غفلت مينهيم تا خود صبح ميخوابيم

و صبح 

چشم من انسان

گاهي خيلي دير تر از اين زمين بي جان

نور تجلي طلوع را ميبيند

وهمين جاي بسي تعجب دارد

ابر و باد و مه و خورشید و فلک درکارند

                                   تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

همه از بحر تو سرگشته و فرمانبردار

                                 شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری