ورشكست واقعي
يكي به فكر اون ور آب و لذت هاي مجازيش
يكي به فكر اون ور خاك و لذت هاي حقيقيش
ورشكستگي يعني:
تمام سرمايه را صرف كنيم براي آباداني دنيا
غافل باشيم ازمهيا كردن توشه براي عقبي
چون توجه نميكنيم دنيا زودگذره و رو به فنا
به قلم :انديشه پرواز
______________________________________
پ ن:
قرآن نیز در مقام مقایسه دنيا و آخرت میفرماید: اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِینَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَتَکَاثُرٌ فِی الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ کَمَثَلِ غَیْثٍ أَعْجَبَ الْکُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ یَهِیجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ یَکُونُ حُطَامًا [۱۵]؛ زندگی شما در این عالم با همه عرض و طولش، جز سرگرمی و بازیچه، و چیزی جز قواعدی که خود شما قرار گذاشتهاید، نیست و آنچه از اموال و دارایی و حسب و نسب که به آن تفاخر میکنید، مثل بارانی است که کشاورزان از باریدن آن خوشحال میشوند؛ اما سبزی و گیاهانی که پس از این باران روییده و مایه اعجاب کشاورزان شده، بعد از چندی به زردی میگراید و سرانجام خشک میشود و باد این علفهای خشک را پراکنده میکند.
د نیا نسبت به آخرت کم و کوچک است؛ قُلْ مَتَاعُ الدَّنْیَا قَلِیلٌ ((نساء(۴) / ۷۷.))
مَن کَانَ یُرِیدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِیهَا مَا نَشَاء لِمَن نُّرِیدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ یَصْلاهَا مَذْمُومًا مَّدْحُورًا [۱۹]؛ فَأَعْرِضْ عَن مَّن تَوَلَّی عَن ذِکْرِنَا وَلَمْ یُرِدْ إِلَّا الْحَیَاةَ الدُّنْیَا * ذَلِکَ مَبْلَغُهُم مِّنَ الْعِلْمِ [۲۰]. کسانی که به این دنیا دلبستهاند، آدمهای نادانی هستند که زندگی ابدی را فراموش کردهاند و خیال میکنند هر چه هست و نیست، همین زندگی چند روزه گذرا و توأم با بازیچهها، سرگرمیها و قراردادهای دنیایی است. دلبستگی به دنیا مذموم است، نه ذات حیات دنیا. این حیات از آن جهت که میتواند سعادت ابدی را برای شما تأمین کند، بسیار ارزشمند است. مثل دستهای از اسکناس، که هر چند خود آن کاغذ کم ارزشی است، اما با آن میتوانید اشیاء قیمتی تهیه کنید و از همینرو برای شما ارزشمند است. اگر از این منظر به دنیا بنگرید، نه تنها مذمتی ندارد؛ بلکه نعمت بزرگی است که خدا به شما داده و اگر این نعمت نبود، اولیاء خدا به کمال نمیرسیدند و مستحق ثواب نمیشدند. بدی دنیا به خاطر آن است که من دل به آن می بندم، آخرت را فدای آن میکنم و میشوم مرید دنیا. مَن کَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الدُّنْیَا نُؤْتِهِ مِنْها؛ اگر کسی زراعت این دنیا را بخواهد، همان نتیجهای که به آن دل بسته را به او میدهیم و بعد هم در آخرت بهرهای نخواهد داشت؛ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ یَصْلاهَا مَذْمُومًا مَّدْحُورًا؛ با سرشکستگی و خواری وارد جهنم میشود؛ اما مَن کَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِی حَرْثِهِ [۲۱]؛ اگر کسی زراعت آخرت را بخواهد، ما هم به زراعتش برکت میدهیم و آن را زیاد میکنیم.
همچنان که قرآن میفرماید: إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِیَ الْحَیَوَانُ [۲۴]؛ اصلاً زندگی، آنجاست؛ حتی کافر هم در روز قیامت میگوید: یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی [۲۵]؛ کاش برای حیاتم فکری کرده بودم و چیزی پیش فرستاده بودم! آن روز است که کافر متوجه میشود آنچه در دنیا گذشت، حیات نبود؛ بلکه مرگ تدریجی بود؛ حیات اینجاست.