دلبستگی به چیزهای موقت عاقلانه نیست 

ولی دل که منطق ندارد شرایطش فراهم شود عاشق و دلبسته میشود. 

خیلی وقتها زمینه ی دلبسته شدن به موقتی ها را خودمان به وجود می آوریم.

 دقت کردیم وقتی مسافرت میریم اگه یه هتل 5ستاره و راحت را برای اقامت برگزینیم بخصوص اگه مسافرت تفریحی باشه و از کار کردن خبری نباشه موقع رفتن دل کندن سخته و تمام شدن فرصت مایه ی حسرته

ولی اگه یه مسافرخونه بریم که پخت و پز و هزار و یک دنگ و فنگ داره وقت برگشتن به خونه خوشحالیم و نفس راحت میکشیم 

تو این دنیا مسافریم و رنج و سختی ها برای دلکندن و دل نبستن خیلی عالیه

اگه مسافرخونه ی دنیا را تبدیل کنیم به هتل 5 ستاره ای که اسباب رفاه و آسایش فراهمه و حسابی خوش میگذره

 دل کندن ازش موقع وداع سخت و عذاب آوره

البته به لطف خدا خوشی های دنیا پیچیده شده در رنج و سختی ها

خداوند در سورة بلد آیه ی 4 می فرماید:«لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِی کَبَدٍ؛ که ما انسان را در رنج آفریدیم»(و زندگی او مملو از رنج ها است)

ناملایمات و سختی زندگی این دنیا برای همه کم و بیش هست و نمیذاره به کسی زیاد خوش بگذره که خودش یه نعمته…

دلبستگی کمتر و جان دادن سهل تر

یادم افتاد به این آیه ی مقاومت برانگیز و امید بخش:

راستی  اگر وجود خار و سوسک و عقرب و هزارپا و…….و……… حتی اگه هیچ حکمتی نداشت دو تا امتیاز داشت :

1. دلنبستن و نچسبیدن به این دنیا

2. باور کردن عذاب و ناملایمات اون دنیا

ان شاءالله سفر بی خطر و مقصد پر ناز و نعمت و دلچسب

✳️ امام صادق علیه السلام:

 هر کس بیشتر به دنیا آلوده  شود هنگام جدایی از آن افسوسش سخت تر است